زادگاه اصلي شلغم هنوز محقق نشده است ولي به نظر مي رسد كه انسان قبل از تاريخ ، خاصيت غذايي سبزي هاي   ريشه اي را مثل شلغم ، هويج ، ترب كه به حالت وحشي مي روئيده است كشف كرده و آن را از زمين در آورده و در خاكستر داغ آتش مي پخته و مي خورده است .

بعد از عصر ماقبل تاريخ ، پيشينيان به خوبي شلغم را مي شناختند چنان كه كشت شلغم در هندوستان قبل از هجوم آرياها معمول بود .

تئوفراست كه در بين سال هاي 327 تا 287 قبل از ميلاد مسيح مي زيست نام آن را در كتاب خود آورده است .

پلين گياه شناس معروف رم كه در سال هاي 79 تا 23 قبل از ميلاد مسيح مي زيست در كتاب خود درباره شلغم اين طور مي نويسد :

« كشت شلغم خيلي رواج يافته و در بعضي جاها محصولي از آن به دست آمده است كه وزن يك شلغم به بيست كيلو     مي رسد ؟... »

ديوسكوريد در نسخه هاي خود شلغم را تجويز مي كرد و عقيده داشت كه شلغم براي شستشوي پاهاي اشخاص مبتلا به نقرس عالي است .

تمام پزشكان قديمي به خاصيت غذايي و دارويي شلغم معتقد بودند و همه آنها حمام آب شلغم را به بيماران خود تجويز مي كردند.

شلغم : آب ، مواد سفيده اي ، مواد چربي ، هيدرات دو كربن ،سلولز و ويتامين هاي « آ » و « ب » و هم چنين مقدار كمي آرسنيك دارد .

شلغم داراي خاصيت ميكروب كشي و توليد كننده خلط است به همين علت است كه بايد شلغم را براي درمان آسم ، سياه سرفه ، آبسه ،بيماري برفك و ترك خوردگي پوست مصرف كرد .

مصرف شلغم در مورد درمان كم خوني نيز تجويز شده است زيرا در افزايش گلبول هاي قرمز خون خيلي مؤثر است .

قديم ، در ايران شلغم را چگونه مي شناختند ؟                               

شليمر در كتاب خود نوشته است كه در ايران شلغم را براي معالجه امراض مربوط به سينه و سرفه مصرف مي كنند و عقيده دارند در حالت عادي اگر كسي با شلغم تغذيه كند اشتها به غذا در او تحريك مي شود .

منبع : نسخه هاي شفا بخش ( ترجمه مهدي نراقي )